#ദിനസരികള്‍ 1183

ബാലചന്ദ്രന്‍ ചുള്ളിക്കാട് രണ്ടായിരത്തിയൊമ്പതില്‍ മണിനാദം എന്ന പേരില്‍ ഒരു കവിത എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.അച്ഛന്‍ തന്റെ പെട്ടിക്കടിയില്‍ ഏതോകാലത്ത് സൂക്ഷിച്ചു വെച്ച ഒരു കലാലയ നര്‍ത്തകിയുടെ ചിത്രം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണശേഷം മകന്‍ കണ്ടെടുക്കുന്നു.അത്രയും കാലം ശ്രദ്ധയോടെ പരിപാലിക്കപ്പെട്ട ആ ചിത്രം ഒരു മഠത്തിലെ മദര്‍ സൂപ്പീരിയറുടേതാണെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞ മകന്‍ ആ ചത്രവുമായി അവരെ സമീപിച്ചുകൊണ്ട്

“കണ്‍‌കളില്‍ കലാലയ
ജീവിതം തുളുമ്പുമീ
പ്പെണ്‍കുട്ടിയാരാണമ്മേ” എന്ന് ആവര്‍ത്തിച്ച് ചോദിക്കുന്നു. ചിത്രം കണ്ടതോടെ ആ അമ്മയില്‍ ഒരു കടലിരമ്പുന്നത് നാം നേരിട്ടറിയുന്നു. എന്തൊക്കെ ഓര്‍മ്മകളായിരിക്കും അവരുടെ മനസ്സില്‍ അലയടിച്ചുയര്‍ന്നിട്ടുണ്ടാകുക? കുട്ടിക്കാലങ്ങളില്‍ കൈകള്‍ കോര്‍ത്തു പിടിച്ച് ഏതേതൊക്കെയോ മലരണിക്കാടുകള്‍ കയറി മറിഞ്ഞതിന്റെ , പ്ലാവിലത്തൊപ്പി ചൂടി രാജാവും റാണിയും കളിച്ചതിന്റെ ,കണ്ണന്‍ ചിരട്ടയില്‍ മണ്ണപ്പം ചുട്ടു ഇതെനിക്ക് ഇതു നിനക്കെന്ന് പങ്കിട്ടുണ്ടിട്ടുണ്ടതിന്റെ , അവളെ ഉറക്കുവാന്‍ അവനുറങ്ങാതിരുന്നതിന്റെ , തട്ടിവീണു മുട്ടിപൊട്ടി കരയുന്ന അവളെ കോരിയെടുത്ത് പോട്ടെ പോട്ടെയെന്ന് സമാശ്വസിപ്പിച്ചിച്ചതിന്റെയൊക്കെ ഓര്‍‌മ്മകള്‍! പണ്ടൊരു കവി മറ്റൊരു പ്രണയിനിയെക്കൊണ്ട് പറയിപ്പിച്ചതുപോലെ ,

ലോലനാര്യനുരുവിട്ടു കേട്ടൊരാ-
ബാലപാഠമഖിലം മനോഹരം!
കാലമായധികമിന്നൊരക്ഷരം
പോലുമായതിൽ മറപ്പതില്ല ഞാൻ.
ഭൂരിപൂക്കൾ വിടരുന്ന പൊയ്കയും
തീരവും വഴികളും തരുക്കളും
ചാരുപുൽത്തറയുമോർത്തിടു ന്നതിൻ-
ചാരെ നാമെഴുമെഴുത്തുപള്ളിയും.
ഓർത്തിടുന്നുപവനത്തിലെങ്ങുമ-
ങ്ങാർത്തു ചിത്രശലഭം പറന്നതും
പാർത്തുനിന്നതു മണഞ്ഞു നാം കരം
കോർത്തു കാവിനരികേ നടന്നതും.
പാടുമാൺ‌കുയിലെ വാഴ്ത്തിയാ രവം
കൂടവേയനുകരിച്ചു പോയതും
ചാടുകാരനുടനെന്നൊടാര്യനാ-
പ്പേടയെപ്പരിഹസിച്ചു ചൊന്നതും.
ഉച്ചയായ് തണലിലാഞ്ഞു പുസ്തകം
വച്ചു മല്ലികയറുത്തിരുന്നതും
മെച്ചമാർന്ന ചെറുമാലകെട്ടിയെൻ
കൊച്ചു വാർമുടിയിലങ്ങണിഞ്ഞതും.
എണ്ണിടുന്നൊളിവിൽ വന്നു പീഡയാം
വണ്ണമെൻ മിഴികൾ പൊത്തിയെന്നതും
തിണ്ണമങ്ങതിൽ വലഞ്ഞുകേഴുമെൻ
കണ്ണുനീരു കനിവിൽ തുടച്ചതും – ചിന്തകളുടെ ഒരു വേലിയേറ്റം തന്നെ ഇവിടേയും സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടാകണം.

എന്നാല്‍ ഇവിടെ കവി ആയമ്മയെ അടക്കിപ്പിടിക്കുന്നു. ഉള്ളില്‍ പതഞ്ഞുയരുന്നു നഷ്ടസ്വപ്നങ്ങളുടെ ഖിന്നതകളെക്കുറിച്ച് അവരെക്കൊണ്ട് കവി സംസാരിപ്പിക്കുന്നില്ല.എന്നാല്‍ അവരതില്‍ നിന്നും മുക്തയാണ് എന്നും സ്ഥാപിക്കുന്നില്ല. വൈകാരികതയുടെ അസാമാന്യമായ തിരയിളക്കം നടക്കുന്ന ഈ നിമിഷത്തിനും അവരെ ആഞ്ഞൊന്നുലയ്ക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ലെന്ന് നാം കാണുന്നു.

വളരെ ശാന്തമായി, ക്ഷുബ്ദസാഗരങ്ങളെ ശാന്തമാക്കിയ മഹാദേവന്റെ തൃച്ചേവടികളെ പിന്തുടരുന്ന ഒരു വിനീതദാസിക്ക് ചേര്‍ന്ന അതേ നിലയില്‍ അവര്‍ പ്രതിവചിക്കുന്നു
“ഇതു ഞാനല്ലാ കുഞ്ഞേ,,
നിനക്കു തെറ്റിപ്പോയി
പൊറുക്കൂ – പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുവാന്‍
നേരമായ് , പോകട്ടെ ഞാന്‍ “ ഇത്രമാത്രം. അലറിക്കരയുന്നതല്ല അടക്കിപ്പിടിക്കുന്നതാണ് ഇവിടെ കവിതയെ അനുഭവപ്പെടുത്തുന്നത്. ഇങ്ങനെയാണ് ഓര്‍‌ത്തോര്‍ത്ത് ആസ്വദിക്കപ്പെടുന്ന കവിതകള്‍ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നത്.

         

         

മനോജ് പട്ടേട്ട് || 14 July 2020, 07.30 AM ||