#ദിനസരികള്‍ 316

നഗരമേ നിന്റെ ചില്ലുവാതില്‍ക്കലെന്‍ -

വ്യഥിത പാദമൊന്നൂരി വെക്കട്ടെ ഞാന്‍.

മുറിവു പൂത്തൊരെന്‍ കാലുകള്‍ നിന്നുടെ -       

പുതുമിനുസങ്ങള്‍ തീണ്ടാതിരിക്കുവാന്‍ ! 

ഭൂതഭൂമിയിലെങ്ങോ ജനിച്ചിടം -

ചൂണ്ടപോലെ കൊളുത്തി വലിക്കവേ -

തേടി വന്നതാണിന്നു ഞാനീ മഹാ -

സ്ഫാടികാഭ കലരും നഗരിയില്‍ !

ഉണ്ടടയാളം കല്‍ത്തറ , ക്ലാവൂവീ –

ണന്തിപോലെ കറുത്ത ചെരാതുകള്‍ !

കൃഷ്ണവര്‍ണത്തുളസി , കതിര്‍ നുള്ളി-

ച്ചോട്ടിലേക്കിടും നീണ്ട വിരലുകള്‍.

അമ്മ കാട്ടിയോരമ്പിളിമാമനാ -

ക്കൊമ്പിലു,ണ്ടങ്ങതിനുമങ്ങേപ്പുറ -

മച്ഛനൊറ്റ നക്ഷത്രമായി മിന്നുന്നൊ -

രന്തിവാനം – മരിക്കാ സ്മരണകള്‍ !

ഉണ്ടിനിയുമടയാള,മങ്ങെന്റെയാം -

പിഞ്ചുകാല്‍കള്‍ പതിഞ്ഞൊരു ഭൂമിയില്‍ !

പ്രാക്കുതുപ്പി കിതച്ചുകൊണ്ടപ്പുറം -

പാക്കുവെട്ടുന്ന മുത്തച്ഛന, ക്ഷമന്‍.

പാതിരാവിലെ വ്യാധി പൊറാഞ്ഞുണര്‍ -

ന്നാവലാതി ചവക്കുന്ന മുത്തശ്ശി.

കിണ്ടി കിണ്ണം കഴുകിത്തുടച്ചെടു –

‘ത്തമ്മദിനു നിവേദി’ക്കേ വീര്‍പ്പിനാല്‍ -

വെന്തുപോയല്ലോ ജന്മമെന്നാര്‍ത്തയായ് -

സന്തപിക്കുന്നൊരമ്മ , കിനാവിലെ -

നായകനായി മാറിയോനേകിയ -

മോഹസമ്മാനം പേറുന്ന മൂത്തവള്‍.

ഓര്‍‌ത്തെടുക്കുവാനുണ്ടെനിക്കെത്രയോ -

നീറ്റലോടും സ്മരണകളിങ്ങനെ !

എത്ര വേദന ചാലിച്ചു നല്കിലും -

എത്ര പ്രിയം എനിക്കവയൊക്കെയും !

വേവുതിന്നൊരാ നാളുകള്‍ തേടി ഞാ

നീ വഴിയില്‍ത്തിരിച്ചു വന്നെത്തവേ

നീ നഗരമേ , മൂടിയതെന്തു നിന്‍

കോടമഞ്ഞിനാലെന്റെ പ്രിയങ്ങളെ ?