#ദിനസരികള് 90
യാത്രയിലാണ്. നീയും ഞാനും
അവനും അവളും പൂവും പുല്ലും പുഴുവും അനാദിയായ കാലത്തിലൂടെ , അജ്ഞാതതീരങ്ങളിലേക്കുള്ള
യാത്രയിലാണ്.എപ്പോള് തുടങ്ങി ?
റിയില്ല. എപ്പോള് ഒടുങ്ങും ?
അതുമറിയില്ല. ഞാന് നിന്റേയും നീ എന്റേയും
കൈപിടിച്ചിരിക്കുന്നു. പരസ്പരം ഒരിക്കലും വേര്പിരിയാത്ത പോലെ . പക്ഷേ വെറുതെയാണ്.
അടുത്തുതന്നെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടേക്കാവുന്ന ഒരു ചുഴിയിലേക്ക് നിപതിക്കവേ നാം
രണ്ടാവുന്നു. പിരിഞ്ഞ് രണ്ടുതീരങ്ങളിലേക്ക് കൂപ്പുകുത്തുന്നു. അനാദിയായ
തീരങ്ങളിലേക്കുള്ള ഒഴുക്കിലെ തരികളാകുന്നു. അല്പകാലത്തിന് ശേഷം ഒരിക്കലും
മറക്കില്ലെന്ന് , പിരിയില്ലെന്ന് അഭിമാനിച്ചവര് , അഹങ്കരിച്ചവര് പരസ്പരം
മറന്നേപോകുന്നു.
വാസനാബന്ധങ്ങളുടെ തീക്ഷ്ണത.ഉടലുവീഴുവോളം തുടരുന്ന
ജാഗ്രത.വീണാല് കഴിഞ്ഞു. തിലകംചാര്ത്തി , ചീകിയുമഴകായി പലനാള് പോറ്റിയ
പുണ്യശിരസ്സുകള് ധൂളികളായി പൊടിഞ്ഞമരുന്നത് നാം എത്രയോ കണ്ടു. ഇനിയും എത്രയോ
കാണാനിരിക്കുന്നു. എങ്കിലും ചൂടിയ കിരീടങ്ങള് ഒരിക്കലും താഴെ
വെക്കേണ്ടിവരില്ലെന്നും വെഞ്ചാമരങ്ങളും പട്ടുചാവട്ടകളും ചക്രവര്ത്തിപ്പട്ടങ്ങളും
തനിക്കെന്നും അധീനമായിരിക്കുമെന്നും നാം ഊറ്റംകൊള്ളുന്നു. പഴുത്തിലകളുടെ ചിരിയുടെ
ഗഹനത , പച്ചിലകള് മനസ്സിലാക്കിവരുമ്പോഴേക്കും അവയും പൊഴിയാനായിട്ടുണ്ടാകും.
എന്താണീ ജിവിതം ? അവ്യക്തമായൊരു
സുന്ദരമായ വഴകിലുക്കം
സംഗീതതുന്ദിലം നൈമിഷികോജ്ജ്വലം
പിന്നെയോ ശൂന്യം ‘പരമശൂന്യം’ - എന്ന
കാഴ്ചപ്പാട് നമ്മുടെ ഈയല്ജീവിതങ്ങളുടെ ക്ഷണികത വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. ഇത്തരമൊരു
ക്ഷണികതയാണല്ലോ ജീവിതം എന്ന് വ്യസനിയാകാത്തവരുണ്ടാകുമോ? എത്രമാത്രം
അര്ത്ഥപൂര്ണമാക്കാം എന്ന ചിന്തയാണ് നൈമിഷകമായ ജീവിതത്തിന് ഗതിവിഗതികളെ നിര്ണയിച്ചുകൊടുക്കുന്നത്.
ഏതിരുട്ടിലും നാം കണ്ടെത്തുന്ന തേജോപുഞ്ജങ്ങള് , കൈത്തിരികള് , കാലടിപ്പാടുകള്
ഒക്കെ നമുക്ക് വഴികാട്ടികളാകുകയും പിന്നില് തുടര്ന്നു വരുന്നവര്ക്ക് ഒരു
പുല്ക്കണ വഴി അടയാളമായി നിക്ഷേപിക്കാന് നമുക്ക് പ്രേരണയാകുകയും ചെയ്യുന്നു.അതില്പ്പരം
ഒരാനന്ദമുണ്ടോ ? ഉണ്ടാവേണ്ടതുണ്ടോ
? എല്ലാ
അറിവുകളേയും അവസാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് , എല്ലാ അഹങ്കാരങ്ങളേയും അവസാനിപ്പിച്ചു കൊണ്ട്
അവസാനം നാമൊക്ക അവശേഷിപ്പിച്ചു പോകുന്ന ഒരു പുല്ക്കണ മാത്രം ബാക്കിയാകുന്നു.മത്തടിച്ചു
മദിച്ചാടി പുത്തന്കൂറ്റുകാരോട്
ഒരു
മണ്ണടുപ്പാണീ മന്നിടം ; അതിനുള്ളില്
തിരുകിത്തീപൂട്ടിയ
വിറകാണെല്ലാമെല്ലാം - എന്ന് പറയാതിരിക്കുന്നതെങ്ങനെ ?
Comments